قرص بیهوشی
قرص بیهوشی
قرص بیهوشی ,قرص بیهوشی موقت,قرص بیهوشی سگ,قرص بیهوشی کوتاه مدت,قرص بیهوشی بدون نسخه,قرص بیهوشی بی خطر,قرص بیهوشی فوری,قرص بیهوشی یک ساعته,قرص بیهوشی ساعتی,قرص بیهوشی برای گربه,قرص بیهوشی موقت
در این مطلب از سایت جسارت به بهترین و قوی ترین قرص بیهوشی چند ساعته و کوتاه مدت می پردازیم. امیدواریم این مطلب مورد توجه شما سروران گرامی قرار گیرد.
توضیحاتی در مورد قرص بیهوشی
همانطور که می دانید داروهای بیهوش کننده به طور کلی به دو دسته تقسیم‌بندی میشوند داروهای بیهوش کننده عمومی که به صورت برگشت‌پذیر باعث از بین رفتن هوشیاری میشوند و داروهای بی‌حسی موضعی که به صورت برگشت‌پذیر باعث از بین رفتن احساس در یک منطقه از بدن میشوند، بدون اینکه هوشیاری فرد تحت تأثیر قرار بگیرد. گاهی اوقات ترکیب داروهای بیهوشی به دلیل افزایش قدرت یکدیگر در کنار هم استفاده میشود.
قرص بیهوشی چیست
بیهوش کننده ها داروهایی هستند که باعث بیهوشی شده، یا به صورت موقت و برگشت‌پذیر باعث از بین رفتن حس میشوند. در صورتی که داروهای ضد درد، درد را بدون از بین بردن هوشیاری کاهش می‌دهند از این نظر این دو نوع دارو با یکدیگر تفاوت دارند.
انواع قرص بیهوشی
داروهای بی‌حسی موضعی شامل داروهای زیر می‌باشند: پروکایین تتراکائین کوکائین لیدوکائین پریلوکائین بوپیواکائین یا مارکائین لووبوپیواکائین روپیواکائین مپیواکائین سینچوکائین یا دیبوکائین اتیدوکائین داروهای بی‌حس کننده موضعی موادی هستند که از انتقال تکانه‌های عصبی در اعصاب جلوگیری میکنند بدون اینکه هوشیاری فرد تحت تأثیر قرار گیرد. داروهای بی‌حس کننده موضعی، خود به دو دسته آمید و استر تقسیم‌بندی میشوند. استر این دسته دارویی شامل پروکایین، تتراکائین، کوکائین و بنزوکائین میباشد. این گروه دارویی در محلولها ناپایدار بوده اما سریع الاثر هستند و احتمال واکنش‌های آلرژیک با این گروه دارویی بیشتر است. آمید این دسته دارویی شامل لیدوکائین، پریلوکائین، بوپیواکائین یا مارکائین، اتیدوکائین، لووبوپیواکائین، روپیواکائین، مپیواکائین و دیبوکائین میباشد. این گروه دارویی دارای عمر طولانی (حدود ۲سال) بوده و به نسبت گروه استر شروع اثر آهسته‌تر و نیمه عمر طولانی تری دارند. این داروها معمولاً برای بی‌حسی منطقه‌ای، اسپاینال و اپیدورال استفاده میشوند.
قرص بیهوشی استنشاقی
داروهای بیهوشی استنشاقی شامل داروهای زیر می‌باشند: دسفلوران انفلوران هالوتان ایزوفلوران متوکسی فلوران دی نیتروژن مونوکسید سووفلوران زنون . داروهای بیهوشی استنشاقی تبخیری، داروهای با فرمول آلی بوده که در دمای اتاق به شکل مایع هستند و با قرار گرفتن در دستگاه تبخیر کننده به شکل گاز در می‌آیند و می‌توان از آنها برای القای بیهوشی یا به عنوان داروی نگهدارنده حین بیهوشی استفاده کرد. دی نیتروژن مونوکسید و زنون در دمای اتاق به شکل گاز هستند بنابراین جز دسته داروهای تبخیری قرار نمی‌گیرند. داروهای بیهوشی تبخیری ایده‌آل و گاز بیهوشی نباید قابلیت اشتعال و انفجار داشته باشند و همچنین باید قابلیت حل در چربی را داشته باشند. این داروها نباید محرک راه هوایی بیمار بوده و نباید اثرات سمی بر ارگان‌های بدن داشته باشند. تمام داروهای بیهوشی استنشاقی مورد استفاده در حال حاضر هیچ‌کدام از شرایط فوق را ندارد، به این دلیل هیچ‌کدام بصورت کاملاً امن در نظر گرفته نمی‌شوند، این خطرات ذاتی و واکنش‌های دارویی میتواند برای هر بیمار اتفاق بیافتد. داروهای بیهوشی استنشاقی که به صورت گسترده در حال استفاده هستند شامل ایزوفلوران، دسفلوران، سووفلوران و دی نیتروژن مونوکسید می‌باشند. دی نیتروژن مونوکسید در حال حاضر به عنوان داروی کمکی و همراه سایر داروها استفاده میشود و به دلیل داشتن پتانسیل بالا، تبدیل به قدیمی‌ترین داروی بیهوشی شده است. این دارو به تنهایی توانایی بیهوشی ندارد و به صورت مداوم با سایر داروها برای بیهوشی ترکیب میشود. هالوتان ماده‌ای است که در سال ۱۹۵۰ معرفی شد، این دارو به دلیل کاستی‌هایی که داشت، در بیهوشی مدرن با داروهای دیگر جایگزین شد. در حالت تئوری از تمام داروهای بیهوشی استنشاقی می‌توان در القا و نگهداری بیهوشی استفاده کرد. به هر حال اغلب داروهای بیهوشی هالوژنه باعث آزار در راه هوایی میشوند از جمله سرفه، لارنگواسپاسم و به صورت کلی القای بیهوشی سخت میشود. قدرت داروهای بیهوشی تبخیری با میزان حلال بودن آنها در چربی رابطه مستقیم دارد.
داروهای وریدی بیهوشی
این دسته شامل داروهای وریدی است که می‌توان برای بیهوشی یا آرامبخشی از آنها استفاده کرد. این دست به صورت کلی عبارتند از: بابیتورات آموباربیتال متوهگزیتال تیامیلال تیوپنتال سدیم بنزودیازپین دیازپام لورازپام میدازولام اتومیدیت کتامین پروپوفول دو داروی تیوپنتال سدیم و متوهگزیتال بسیار سریع الاثر بوده و برای القا و نگهداری بیهوشی استفاده میشوند. به هر حال این داروها خواص ضددرد ندارند و باید به همراه سایر داروهای ضد درد استفاده شوند. از بنزودیازپین می‌توان در ایجاد سدیشن قبل و بعد از جراحی استفاده کرد. همچنین می‌توان در هنگام بیهوشی نیز از این دسته دارویی استفاده کرد که در این هنگام داروی میدازولام ارجح میباشد. بنزودیازپینها معمولاً در زمانی که بیمار نیاز به سدیشن دارد اما نیازی به بیهوشی عمومی نیست استفاده میشود، این داروها نیز همانند باربیتورات‌ها اثرات ضددرد ندارند. پروپوفول شایعترین داروی وریدی است که برای القا و نگهداری بیهوشی استفاده میشود. همچنین از این دارو می‌توان برای ایجاد آرامبخشی در بخش مراقبت‌های ویژه استفاده کرد
داروهای استنشاقی بیهوشی
هالوتان و ایزوفلوران داروهای استنشاقی بیهوشی هستند که به عنوان داروهای کمکی در بیهوشی عمومی بیماران به کار میروند. داروهای بیهوشی نسل‌های مختلفی دارند که قدیمی‌ترین‌شان اتر و سیکلوپروپان و… بودند که سال‌هاست از رده خارج شده‌اند. داروهای جدیدتر شامل هالوتان، ایزوفلوران، انفلوران و… می باشند که بعضی از آنها در ایران استفاده میشوند و بعضی دیگر استفاده نمی‌شوند .تفاوت آنها با نسل‌های قبلی این است که اثرات بهتر و عوارض کمتری دارند. هالوتان داروی قدیمی‌تری است که سال‌ها از آن استفاده میشد و به نسبت داروهای نسل‌های قبل‌تر از خودش یعنی اتر و… داروی مناسب‌تری بود. هرچند که امروزه نسل‌های جدیدتر داروهای استنشاقی بیهوشی نیز آمده اند ازجمله سووفلوران و دسفلوران که باز هم از لحاظ اثرات و عوارض و… نسبت به داروهای قبلی بهتر هستند
عوارض دارو و قرص بیهوشی
داروهای بیهوشی یکسری عوارض داشت از جمله اینکه هالوتان در تعدادی از بیماران باعث ایجاد هپاتیت یا التهاب کبد و بعضی عوارض کم‌اهمیت دیگر میشد. علاوه براین ثبات قلبی و عروقی خیلی مناسبی نداشت. ایزوفلوران جدیدتر از هالوتان است که ثبات قلبی و عروقی بهتری دارد یعنی فشارخون و ضربان قلب بیمار را در حد با ثبات‌تری نگه می‌دارد همچنین عوارض کمتری دارد و عارضه کبدی هالوتان را هم تقریبا ندارد یا به مقدار بسیار کمتری دارد، بنابراین نسبت به هالوتان داروی بهتری به حساب می‌آید.
قرص بیهوشی فلونیترازپام
فلونیترازپام با نام تجاری روهیپنول یک داروی موثر بر دستگاه عصبی-مرکزی است که در گروهی از دارو ها موسوم به بنزودیازپین ها دسته بندی میشود. بنزودیازپین ها جزو داروهای آرام بخش و هیپنوتیک هستند و برای درمان اختلالات خواب، بی خوابی، اضطراب و تشنج بکار میروند. این دارو ها همچنین به عنوان شل کننده عضلات نیز مورد استفاده قرار میگیرند (در دوز های پایین به عنوان شل کننده عضلات و در دوز های بالا به عنوان خواب آور استفاده میشود). بنزودیازپین های دیگر مانند آلپرانزولام، برومازپام، کلرو دیاز پوکساید، لورازپام و دیازپام نیز داروهایی هستند که در ایالات متحده تجویز میشوند. با اینکه روهیپنول ده برابر قوی تر از دارویی مثل دیازپام است اما معمولا جهت درمان اختلالات خواب و اضطراب در اروپا، آمریکای لاتین و سایر مناطق تجویز میشود. این دارو تا کنون در ایالات متحده جهت مصرف و فروش تایید نشده است. هر قرص حاوی یک یا دو میلی گرم فلونیترازپام میباشد. این قرص ها بی مزه، بدون بو و زمان حل شدن در آب بدون رنگ هستند. با توجه به سوء استفاده هایی که از عملکرد این دارو صورت گرفت؛ یک فرمولاسیون جدید از این دارو ارائه شد که با حل شدن در مایعات رنگ آبی به خود میگرفت و سبب مشخص شدن دارو میشد. با این حال قرص های بی رنگ هنوز در بازار موجود است.
نحوه مصرف قرص بیهوشی فلونیترازپام
توجه: مطالب ذکر شده در این قسمت تنها جنبه اطلاع رسانی دارد؛ مصرف این دارو بدون تجویز پزشک مجاز نیست. قرص های روهیپنول در مقادیر یک و دومیلی گرم ارائه میشوند و در هر نوبت مصرفی یک قرص یا بیشتر مصرف میشود. شایع ترین شیوه مصرف به شکل خوراکی است. مصرف کنندگان قرص را می بلعند، می جوند و یا بصورت زیر زبانی مصرف میکنند. برخی از مصرف کنندگان قرص را خرد کرده و جهت تسریع در اثربخشی دارو آن را بصورت استنشاقی استفاده میکنند. پودر حاصل از دارو میتواند در ترکیب با ماری جووانا مصرف شود و یا بصورت محلول به داخل بدن تزریق شود. مصرف کنندگان روهیپنول زمان شروع تاثیر دارو را 15 الی 20 دقیقه پس از مصرف دارو گزارش کرده اند. این تاثیرات تا 12 ساعت و یا بیشتر در بدن ماندگار است.
عوارض قرص بیهوشی فلونیترازپام
روهیپنول روی سیستم عصبی-مرکزی و عملکرد مغز تاثیر میگذارد. این اثرات به شکل آرام شدن، کاهش اضطراب، خواب آلودگی، شل شدن عضلات، منگی، اُفت تنفسی و حتی مرگ ظاهر میشود. سایر اثرات ناشی از مصرف فلونیترازپام (روهیپنول): بوجود آمدن احساساتی مشابه به احساسات بعد از مصرف مشروبات الکلی کاهش فشار خون شل شدن عضلات اختلال در حافظه سرگیجه و سردرد کابوس دیدن در خواب گیجی لرزش انجام دادن کارهایی که برخلاف محدودیت های روانی و اجتماعی موجود در جامعه است تحریک پذیری یا رفتار های تهاجمی .مصرف مداوم فلونیترازپام سبب عادت کردن بدن به این ماده میشود. و با گذشت زمان جهت بوجود آمدن حالات و احساسات پیشین فرد مجبور است تا مقدار داروی مصرفی را افزایش دهد. بنابراین مصرف فلونیترازپام میتواند سبب وابستگی فیزیکی شود. علایم ترک فلونیترازپام: بی قراری اضطراب لرز توهم تشنج (ممکن است بیش از یک هفته پس از قطع مصرف دارو بروز کند) سردرد درد عضلانی تنش بی حسی گزگز کردن اندام ها هذیان شوک
قرص بیهوشی و تعرض جنسی
برخی گزارش ها حاکی است که تعدادی از افراد با حل کردن این دارو در نوشیدنی ها یا مخلوط کردن آن با سایر مواد غذایی و خوراندن آنها به قربانی؛ وی را مورد تعرض جنسی قرار داده اند. خوراندن این دارو به قربانی سبب میشود که فرد در برابر خواسته های مجرم توانایی مقاومت نداشته و دربرابر خواسته های او به آسانی تسلیم شود. همچنین قربانی پس از اتمام تاثیر دارو خاطره واضحی از اتفاقاتی که برایش افتاده نخواهد داشت. یادآوری این خاطرات توسط فرد قربانی که بعضا اتفاق میفتد سبب بروز بی تابی، وحشت و احساسات تحقیر آمیز میشود.
قرص بیهوشی کتامین
کتامین نوعی داروی مورد استفاده جهت بیهوش کردن، ایجاد آرامش و تسکین درد در انسان و حیوان است و از دسته‌ی داروهای کلاس ۳ بوده و برای استفاده در بیمارستان‌ها و درمانگاه‌ها مورد تأیید قرار‌گرفته است و از عوارض آن به توهم‌زایی، آرامبخشی و گوشه‌گیری می‌توان اشاره‌کرد و ازجمله داروهایی است که به‌طور غیرقانونی جهت تفریح و تفنن نیز استفاده‌می‌گردد. کتامین اگر زیر‌نظر پزشک معالج و با شیوه‌های پزشکی کنترل‌شده مصرف شود، سلامت و اثربخشی مورد‌نظر خود را خواهد داشت ولی استفاده‌ی درازمدت و بدون‌کنترل آن ممکن‌است منجر به مقاومت و اعتیاد روانی شود.کتامین نوعی بیهوش‌کننده‌ی بی‌رنگ و بی‌بو است که به انسداد انتقال‌دهنده‌ی عصبی گلوتامات در فردگیرنده پرداخته و موجب احساس خلسه و عدم‌آگاهی شخص از محیط اطراف می‌گردد.در انجام مراقبت‌های پزشکی درپی مسمومیت کتامین، باید توجه داشت که اثرهای دارو در شخص مصرف‌کننده‌ی کتامین تا زمانی‌که تحت خدمات پزشکی قرارگیرد، از‌بین‌رفته است. ترکیب کتامین با سایر مواد مانند الکل، اثر آرام‌بخش آن‌را افزایش‌داده و مصرف بیش‌از‌حد آن میتواند منجر به مرگ شود. هرگاه کتامین به‌درستی توسط متخصصان پزشکی مورد استفاده قرارگیرد، داروی بی‌خطر و با ارزشی است. اما هنگامی‌که از آن استفاده‌ی تفننی میشود، مصرف سوء آن ممکن‌است نتایجی غیرقابل پیش‌بینی بر عملکرد سلامت جسمی و روانی فرد بگذارد. سوء‌استفاده (Misuse) از کتامین میتواند منجر به آسیب‌های جسمی و روانی شده و در برخی موارد منجر به مرگ گردد.
موارد مصرف قرص بیهوشی کتامین
داروهای دیگر از این خانواده شامل: فِن‌سیکلیدین (DXM ،(PCP و اکسید نیتروژن (گاز خنده‌آور) هستند. مصرف این نوع داروها احساس بی‌حسی و جدا‌شدن از محیط اطراف بدن را برای فرد درپی خواهد داشت. کتامین به‌عنوان داروی بیهوشی در مناطقی که محدودیت دسترسی به تجهیزات احیا‌کننده وجود دارد، کاربرد داشته و سوء‌مصرف کتامین با استفاده از سایر مواد‌مخدر در کلوب‌های شبانه ازجمله اکستازی همراه میباشد. کتامین ازنظر ساختاری به فنسیکلیدین(PCP) شبیه است. کتامین گاهی اوقات برای بیهوش‌کردن و یا حفظ بیهوشی عمومی استفاده میشود و در دوزهای پایین‌تر میتواند درد را کاهش‌دهد. به احتمال زیاد از آن برای مداخلات تشخیصی و اقدامات جراحی کوتاه‌مدت مثل کشیدن دندان و در عمل‌های جراحی مربوط به کودکان استفاده میشود. داروی یاد‌شده در حالت قانونی و توسط پزشک به‌وسیله‌ی تزریق داخل عضله یا تزریق وریدی (IV) مورد استفاده قرارمیگیرد. هرگاه کتامین به‌عنوان داروی بیهوشی در انسان استفاده شود، از آن در ترکیب با داروی دیگری برای جلوگیری از توهم استفاده می‌گردد. استفاده‌ی غیرقانونی(تفننی) از کتامین میتواند به‌صورت خوراکی به شکل قرص، کشیدن (با بینی)، دود‌کردن با توتون و تنباکو و ماری‌جوانا و یا به‌صورت مخلوط‌کردن آن با نوشیدنی‌ها و نوشیدن آن باشد و در بیشتر موارد، آن را به پودر سفید‌رنگی برای کشیدن با بینی(Snopting) تبدیل‌می‌کنند. صرف‌نظر از نحوه‌ی مصرف آن، اثر آن درعرض چند‌دقیقه شروع میشود و به‌مدت کمتر‌از یک‌ساعت باقی می‌ماند. اگر کتامین به‌صورت خوراکی مصرف شود، ممکن‌است تهوع و استفراغ شدیدی درپی داشته باشد.موارد استفاده از کتامین اغلب در دامپزشکی است و در انسان نیز پیش‌از عمل‌جراحی، در‌حین‌عمل و پس‌از آن برای کنترل درد پس‌از عمل مورداستفاده قرارمیگیرد. از این دارو همچنین برای کنترل مراقبت‌های ویژه در تشنج‌های به‌درازاکشیده‌ی صرع نیز استفاده میشود(Status Epilepticus). بیهوشی با کتامین به‌دلیل حفاظت از رفلکس‌های پشتیبان مجاری تنفسی و عدم تأثیر تضعیف‌کننده بر سیستم گردش‌خون همانند سایر داروهای بیهوشی، از ضریب اطمینان بالایی برخوردار است. با این‌حال، در برخی موارد نیز مطابق گزارشات هنگام بازگشت از بیهوشی ناشی‌از کتامین، بیمار با اختلال حواس (Disturbing Sensations) همراه بوده است.
عوارض قرص بیهوشی کتامین
مصرف کتامین میتواند طیف گسترده‌ای از اثرها، ازجمله موارد زیر را درپی داشته باشد: • خواب‌آلودگی • تغییرات در ادراک رنگ و صدا • توهم • سردرگمی • هذیان • تفکیک از بدن یا هویت • شوریدگی • مشکل در فکرکردن یا یادگیری • تهوع • اتساع مردمک • حرکات عضلانی غیرارادی • انقطاع کلام • بی‌حسی • فراموشی . کتامین میتواند به افزایش فشار داخل جمجمه و افزایش فشارخون منجر شود. استفاده‌ی پزشکی از کتامین در افرادی‌که دارای ضایعه‌ی مغزی (تومور)، اِدِم مغز و گلوکوم هستند منع مصرف دارد. این دارو باید با احتیاط کامل در افراد مبتلا به بیماری عروق کرونر (CAD)، افزایش فشارخون، بیماری تیروئید و یا در الکلیسم مزمن و یا مسمومیت حاد الکل استفاده شود. مشخص‌کردن مقدار «دوز» کتامین نیز ازجمله اقداماتی است که باید دقت فراوانی در‌آن به‌عمل آید زیرا مرز ناچیزی بین مقدار دوز اثر مطلوب دارو و عوارض سوء آن وجود دارد. استفاده‌ی تفننی مکرر از کتامین به اختلال روانی و آسیب‌های فیزیکی عمده به مثانه منجر می‌گردد که تحت‌عنوان التهاب مثانه‌ی اولسراتیو ناشی‌از کتامین شناخته‌می‌شود.
